For Your Heart is My Home

When I lose reasons to live

I would come back to you;

to resort in your warming womb of mercy,

for your heart is my home.

 

When I lose reasons to live

I would limp, crawl and traverse

to the words you spoke to me, wrote to me,

to the paths you walked alongside me,

to the truths you taught me to utter,

to the courage you gifted to move on,

to the pure embodiment of love you have been.

No letter I ever received has been so cathartic,

no farewell so poignant

and no waiting so profound.

A gift is a piece of heaven.

I entered it through you.

You occurred to me

when I needed, and lacked

reassurances and confirmations

on life, soulfulness and humanity.

My suffering

has never been so kindly listened,

Nor were my wounds cared for and healed.

No language, as usual,

is ever sufficient to talk about you.

And hence I use tears,

to write your eulogies in the ocean,

on the waves and the clouds.

In the sea of pain

of loss and love

inexplicably obscure

even to myself

I was drowning.

 

Then,

 

the shipwrecked sailor

saw your lighthouse:

a joy of an eternal promise,

a hope of becoming and being.

 

When I lose reasons to live

I would come back to you.

 

by MUHAMMED NOUSHAD

 

[“When I lose reasons to live, I shall die” is the opening statement of Alija Izetbegovic’s NOTES FROM PRISON. “In the Sea of Pain” is a poignant installation by Chilian poet artist Raul Zaurita]

 

Malayalam Version

നിൻ്റെ ഹൃദയമാണ് എന്നും എൻ്റെ വീട്.
എം നൗഷാദ്

 

ജീവിക്കുവാനുള്ള കാരണങ്ങൾ എല്ലാം തീരുമ്പോൾ
ഞാൻ പിന്നെയും നിന്നിലേക്ക് മടങ്ങി വരും.
നിൻ്റെ കരുണയുടെ കരവലയങ്ങളിൽ അമർന്നുകിടക്കുവാൻ,
നിൻ്റെ ഹൃദയമാണല്ലോ എന്നും എൻ്റെ വീട്.

ജീവിക്കുവാനുള്ള കാരണങ്ങൾ എല്ലാം തീരുമ്പോൾ
ഞൊണ്ടിയും ഇഴഞ്ഞും തളർന്നും
നിന്നിലേക്ക് തന്നെ ഞാൻ മടങ്ങും.
നീയെന്നോട് പറയുകയും എഴുതുകയും ചെയ്ത വാക്കുകളിലേക്ക്,
നീയെന്നോട് ചേർന്നു നടന്ന വഴികളിലേക്ക്,
നീയെന്നെ ഉറച്ചുനിർത്തിയ നേരുകളിലേക്ക്,
മുന്നിലേക്ക് പായുവാൻ നീ പകർന്ന ബലങ്ങളിലേക്ക്,
നിൻ്റെ സ്‌നേഹത്തിൻ്റെ വിശുദ്ധ പൂർത്തീകരണങ്ങളിലേക്ക്.

നിൻ്റെ വാക്കോളം മറ്റൊന്നും
അത്രമേൽ കഴുകി വെടിപ്പാക്കിയിട്ടില്ല.
അത്ര പിടഞ്ഞിട്ടില്ല മറ്റൊരു വിടപറച്ചിലിലും,
കാത്തിരുന്നിട്ടില്ല മറ്റാരെയും അത്രയാഴത്തിൽ.

പറുദീസയുടെ പാതിയാണ് നിൻ്റെ സമ്മാനം.
നിന്നിലൂടെ ഞാൻ അതിൽ കടക്കുന്നു
നീയെൻ്റെ
പൊളിഞ്ഞ വിശ്വാസങ്ങളും
ഉടഞ്ഞ ബോധ്യങ്ങളും തിരിച്ചുതന്നു;
ജീവനിൽ, ഹൃദയത്തിൽ, മനുഷ്യകുലത്തിലാകമാനവും.

ഇത്ര ആർദ്രതയോടെ
മറ്റൊരിക്കലും എന്റെ യാതനകൾ
ആരും കേൾക്കാനിരുന്നിട്ടിട്ടില്ല.
മുറിവുകളിൽ മരുന്നുപുരട്ടിയിട്ടില്ല.
നീപോയ ഞാൻ എത്ര ഞാനല്ലാതാകും…

നിന്നെ പറയുവാൻ
മതിയായതല്ലൊരു ഭാഷയും.
അതിനാൽ, കണ്ണീരിനാൽ എഴുതുന്നു ഞാൻ നിന്നെ കടലിൽ
തിരമാലകളിലും മേഘങ്ങളിലും.

എനിക്ക് തന്നെയും ഒരു രൂപവുമില്ലാതിരുന്ന
അനേക സ്നേഹനഷ്ടങ്ങളുടെ
നൊന്തുറഞ്ഞ കടലിൽ
മുങ്ങിത്താഴുകയായിരുന്നു ഞാൻ.

അപ്പോഴാണ്
പൊളിഞ്ഞ കപ്പൽ നാവികൻ
നിൻ്റെ വിളക്കുമാടം കണ്ടത്.
അനന്തവാഗ്ദാനങ്ങളുടെ ആനന്ദം പോലെ,
പുതിയ ലോകങ്ങളുടെയും കാലങ്ങളുടെയും പ്രത്യാശ പോലെ,
നിൻ്റെ ദ്വീപ്,
നിൻ്റെ മാത്രം വൻകര.

ജീവിക്കുവാനുള്ള കാരണങ്ങൾ എല്ലാം തീരുമ്പോൾ
ഞാൻ പിന്നെയും നിന്നിലേക്ക് മടങ്ങി വരും.